Magna Torrero wjeżdża na stałe do historii motoryzacji: Spojrzenie osoby wtajemniczonej

I dodaje: „To było porywające uczucie, wsiąść do tego pojazdu, uruchomić go i poczuć dudnienie tego 8,1-litrowego V8, jednakże z autem, które jest tak drogie, nie jeździ się zbyt brawurowo. Upewniłem się tylko, że jedzie prosto i odpala za każdym razem”.

Chociaż Torrero o mocy 540 KM nigdy nie trafił na srebrny ekran, podobno z powodu cięć budżetowych w studiu, to w sierpniu trafił do Kanadyjskiego Muzeum Motoryzacji, jako część jego zbioru historycznego.

Kiedy Torrero zadebiutował na Geneva Auto Show w 1989 roku, był zapowiadany jako odważny krok Magny w kierunku projektowania i produkcji samochodów, w miarę jak firma rozszerzała swoje możliwości.

Pojazd, który był zapowiedzią dzisiejszych sportowo-luksusowych pojazdów terenowych, był „wystarczająco dziki, aby wyróżniać się wśród licznych samochodów koncepcyjnych na targach samochodowych” i stanowił przykład tego, „co jest możliwe, gdy pojazd sportowo-użytkowy staje się bardziej ekskluzywny” - zachwycali się recenzenci.

W tamtym czasie Torrero charakteryzował się elementami stylistycznymi, które dziś są często spotykane w SUV-ach i crossoverach, w tym masywnymi błotnikami, dużym grillem i ostro pochyloną przednią szybą. Wnętrze obite jest skórą bawolą i wyposażone w całą gamę elektronicznych gadżetów, w tym faks i odtwarzacz wideo. Obrotowe przednie fotele są dopełnieniem wyposażenia.

Choć niektórzy opisywali Torrero jako „rewolucyjny” i „nie do zapomnienia”, pojazd nigdy nie wszedł do produkcji i w ostatnich latach wypadł z obiegu, znajdując się w piwnicy zakładu Magna w Concord, Ontario. Dziś jest to coś w rodzaju „znaleziska w stodole”, klasyczny samochód, który został schowany i zabezpieczony, dopóki nie zostanie ponownie zaprezentowany publiczności, która będzie mogła go podziwiać i wspominać.

Wspomnienia te nabrały ostrości dla Taylora, który pamięta, jak oglądał film na ekranie wideo na tylnym siedzeniu Torrero.

„To był Blade Runner,” powiedział. „W Torrero można było również zagrać w pierwszą grę wideo Atari. Inżynierowie tacy jak ja byli zafascynowani tym pojazdem. Wpadaliśmy tam w przerwie na lunch i graliśmy w Ponga. Chciałbym zabrać moje wnuki do muzeum, gdy będzie ono wystawione. Opowiedziałbym im, że to część mojego życia. Uruchamiałem go, jeździłem nim i opiekowałem się nim przez 15 lat.”